Κι ο αέρας μας φυσούσε τα μαλλιά…
Σάββατο μεσημεράκι συναντηθήκαμε με τον Μιχάλη Κεχαγιά να κάνουμε μια συνέντευξη,με αφορμή το καινούριο του τραγούδι “ο αέρας μας φυσάει τα μαλλιά” και τη συνεργασία του με την Ευρυδίκη…
Στην παρέα ήρθε όμως και ο αφανής μεν, ήρωας δε της musicom Τάκης Μουζάκης… και αυτό που προέκυψε ήταν κάθε άλλο παρά μια τυπική συνέντευξη! Όπως καταλαβαίνετε, η παρουσίαση αυτών που είπαμε σε κλασική μορφή ερώτησης απάντησης είναι δύσκολο (και βαρετό) να παρουσιαστεί! Επίσης, για να “ζηλέψετε”, τα off the record είναι περισσότερα από την ίδια τη συνέντευξη…
Αυτό που θα ήθελα να κρατήσετε για το Μιχάλη, είναι πως είναι ένας άνθρωπος της μουσικής. Δεν ασχολήθηκε τυχαία. Η μουσική σε κάθε έκφανσή της, είτε ως τραγουδοποιός, είτε ως τραγουδιστής, είτε ως παραγωγός, είναι η ίδια του η ζωή. Η αγάπη για τη μουσική είναι πάνω του ή/και πλάι του και αυτή του ανοίγει τους δρόμους. Κι αφού χαμογελάσατε, πάμε να γνωρίσουμε (όσοι δεν ξέρουμε) τον Μιχάλη Κεχαγιά…
Ξεκινήσαμε να μιλάμε για τα εφηβικά του χρόνια και την πρώτη του μπάντα. Τότε που έπαιζαν Δευτέρες και Τρίτες στην “Αρχιτεκτονική”. Τότε που γνώρισε και συνεργάστηκε με το Λάκη Παπαδόπουλο, τον οποίο θεωρεί τεράστιο καλλιτέχνη γιατί είναι πάνω απ’ όλα εξαιρετικός ακροατής και που του έμαθε ότι αυτό που μένει είναι τα τραγούδια και πως πρέπει να μάθει να ακούει. Ύστερα φεύγει για Αγγλία, να σπουδάσει Νομικά Μουσικής για 4 χρόνια. Με πολλά σύννεφα και πολλά “τούβλα” στις αποσκευές του, γυρίζει στην Ελλάδα και συνεργάζεται με τους Όναρ, όχι ως μουσικός, αλλά ως παραγωγός. “Με ενδιαφέρει η μουσική και το στούνιο πιο πολύ από το να παίζω σε live. Με ενδιαφέρει να συνεργαστώ και να βοηθήσω τη δουλειά κάποιου άλλου καλλιτέχνη να πετύχει. Πάντα το “από κάτω” μου άρεσε περισσότερο… Υπήρχαν live που ήμουν ο road manager και μέλος του συγκροτήματος παράλληλα. Πολύ δύσκολο, γιατί σε ένα συγκρότημα όλοι θεωρούν ότι έχουν δίκιο”. “Δεν είναι σωστό να μπερδεύεις έναν μουσικό να κάνει δύο πράγματα. Μπερδεύονται και οι μουσικοί”, συμπληρώνει ο Τάκης, που τότε συνεργαζόταν με το Μιχάλη στη musicom.
“Μοιραία” η συζήτηση πάει στους Lexicon Project και το πώς δημιουργήθηκαν. “Ήμουν πάντα δυτικότροπος στα ακούσματά μου. Σε ένα ταξίδι στη Θεσσαλονίκη είπα στον Τάκη ότι ήθελα να φτιάξω ένα σχήμα που να μπορώ να παίξω τη δισκοθήκη μου (γιατί πιστεύω ότι ο καλλιτέχνης είναι κυρίως η δισκοθήκη του) με ελληνικό λόγο. Μέσα από τη συζήτηση προέκυψαν οι Lexicon Project. Το όνομα ήταν του Τάκη, που ήρθε δυο μήνες αργότερα… στο ύψος της Κατερίνης! 2 σημασίες το lexicon: το λεξικό και το βάθος!” Στη συνέχεια, μιλάει ο Τάκης για το δίσκο που δούλεψαν μαζί. “Για τα δεδομένα της εποχής προσπάθησε να έχει όλα τα εχέγγυα για να αναδείξει την ιδιαιτερότητα του Μιχάλη. Βγήκε ένας φρέσκος, από μεριά παραγωγής, ήχος πάνω σε αρκετά πρωτότυπους στίχους και έγινε μια πολύ άνετη και καλοστημένη ηχογράφηση.”
“Είχα το κακό συνήθειο να τοποθετώ τη μουσική πάνω μου. Πρόσφατά συμφιλιώθηκα με την ιδέα του να τη βάλω πλάι μου. Και είναι πολύ καλύτερα!”
Οι Lexicon Project ξεκίνησαν να ακούγονται στα ραδιόφωνά μας τυχαία. “Η όλη φάση με τον freedom ξεκίνησε γιατί θα έκανε ένα live η Σάνυ Χατζηαργύρη κι επειδή θα παίζαμε μαζί της, στείλαμε το σποτάκι με τη “Μαρία” στο σταθμό. Κι από εκεί άρχισε να παίζεται και να αρέσει! Δεν το προσπαθήσαμε! Δεν ήταν καν επιλογή μας να βγει το κομμάτι αυτό πρώτο. Αγαπήθηκε μόνο του. Κι αγαπήθηκε όλος ο δίσκος γιατί ήταν “ενότητα”. Όλα τα κομμάτια φτιαγμένα με αγάπη. Για τα δεδομένα της εποχής ήταν τεράστια η επιτυχία, για το δικό μου μυαλό λίγη. Αυτή τη στιγμή οι Lexicon είναι στον πάγο. Ο πρώτος δίσκος έχει αισιοδοξία, ενώ ο δεύτερος έχει κατάλοιπα. ‘Εβγαινε ένα κομμάτι κάθε 2 μήνες. Όμως είναι ένας ωραίος δίσκος”.
Συζητώντας για την εξέλιξη της μπάντας, φτάνουμε να μιλάμε για τις δισκογραφικές, καθώς και τις σημερινές ηχογραφήσεις. Τον λόγο παίρνει πρώτος ο Τάκης. “Την τελευταία πενταετία, λόγω κόστους, ετοιμάζονται τα τραγούδια σε home studios και μετά με λίγες ώρες επεξεργασίας (κι αν συμβαίνει αυτό) από κάποιον άλλον, έχουν συμπιεστεί όλα στο ελάχιστο δυνατό. Οι Lexicon ήταν η τελευταία δουλειά που είχε επαγγελματίες με άνεση χρόνου να δώσουν τον καλύτερο εαυτό και την ψυχή τους. Φαντάζει παραγωγή του παλιού καλού καιρού. Δουλέψαμε 1,5 χρόνο για το δίσκο και μετά μπήκαν όλα στη σύνθλιψη της κρίσης. Πράγματα που δεν αφορούσαν καν εμάς.”.Και συνεχίζει ο Μιχάλης λέγοντας ότι “οι άνθρωποι των δισκογραφικών δε θέλησαν ποτέ να εναρμονιστούν, να αλλάξουν και να προβλέψουν την εποχή τους. Γι’ αυτό και υπήρξε τέτοια παρακμή. Το πρόβλημα ήταν ότι με τη δισκογραφική δεν βλέπαμε τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο, διότι μας έβλεπε σαν boy band ενώ εμείς απευθυνόμαστε σε άλλο κοινό. Για παράδειγμα, θέλαμε να συνεργαστούμε με το Λάκη Παπαδόπουλο, το Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και τον Μίλτο Πασχαλίδη. Με τον Μίλτο μάλιστα, κάναμε μια πολύ ωραία διασκευή του “Ηλεκτρικού Θησέα”, που δυστυχώς δεν ηχογραφήθηκε ποτέ”
“Είμαι συντηρητικός άνθρωπος. Μου αρέσουν τα πατροπαράδοτα πράγματα και στη μουσική και στη ζωή μου. Είμαι άνθρωπος που θέλει μια ασφάλεια γύρω του για να μπορεί να κάνει την παράνοιά του στη μουσική.”
Ερχόμενοι στο πρόσφατο παρελθόν, μιλάμε για την απόφασή του να φύγει στην Αγγλία, αλλά και τους λόγους της επιστροφής του. “Έφυγα στην Αγγλία, στο Λίβερπουλ, ένα 18μηνο, με σκοπό να μεταναστεύσω μόνιμα. Ένιωθα καλλιτεχνικό και πνευματικό αδιέξοδο. Όταν θεωρείς ότι “δεν το ‘χεις” είναι καλύτερο να κάνεις μια παύση, παρά να χτυπάς διαρκώς το κεφάλι σου στον τοίχο. Ένιωσα ότι πρέπει να κάνω δύο βήματα πίσω, να δω καθαρά, να βγάλω τη μουσική από πάνω μου και να τη βάλω δίπλα μου, να συνυπάρχω αρμονικά και ειρηνικά μαζί της. Έπαιξα στο Cavern, το μεγάλο μου απωθημένο, εκεί που έπαιξαν οι Beatles. Έγραφα κομμάτια, αλλά όχι μόνο με σκοπό να τα βγάλω, κι ασχολήθηκα περισσότερο με το λόγο. Θεωρώ ότι είναι πιο αδύναμος (σε μένα), σε σχέση με τη μουσική. Ένας άνθρωπος, όπως εγώ, που μπορώ και λέω αυτά που σκέφτομαι, δύσκολα μπορώ να τα γράψω.
Η μετανάστευση όμως, δεν είναι εύκολο πράγμα. Η Αγγλία είναι σα να ζεις μόνιμα σε υπόγειο. Πόσο να αντέξεις;” Συγκρίνοντας την Αγγλία του σήμερα, με εκείνη των φοιτητικών χρόνων, λέει πως “όταν είσαι φοιτητής, δεν έχεις το άγχος της επιβίωσης. Άσε που στα 20 νιώθεις ατρόμητος και δυνατός, που δεν το νιώθεις πιο μεγάλος. Ήμουν πιο ανέμελος τότε, ενώ τώρα πιο συνειδητοποιημένος και συμφιλιωμένος με τον εαυτό μου. Μου λείπει το Λίβερπουλ, πιο πολύ από το Λονδίνο όμως…”
Η συζήτηση φτάνει στις μέρες μας και το καινούριο του τραγούδι “ο αέρας μας φυσάει τα μαλλιά”, που δίνει μια ανάλαφρη νότα αισιοδοξίας στο γρίζο μας. “Ερχόμενος εδώ, είχα την ανάγκη να βγάλω κάποια πράγματα από μέσα μου. Επικοινώνησα με τον Βίκτωρα Πολυδώρου και του έστειλα το κομμάτι, όχι για να βγει, αλλά για να μου πει τη γνώμη του. Όσο δεν κυνηγάς, τόσο πιο γρήγορα σου έρχονται τα πράγματα τελικά… Και πριν ακόμα βγει καλά καλά το τραγούδι, μου είπαν να παίξω με την Ευρυδίκη, κάθε Παρασκευή στην Αρχιτεκτονική στο Γκάζι. “Για να μη σε φωνάζουμε συνέχεια ως guest, δεν έρχεσαι στη μπάντα; Ηλεκτρική, ακουστική, τζουράς, πλήκτρα… διάλεξε και παίξε!” Είναι πολύ ωραία! Είχα πολύ καιρό να μπω σε κατάσταση πρόβας και το ευχαριστιέμαι! Δε βιάζομαι για τα υπόλοιπα κομμάτια. Πρέπει να ξανασυστηθώ στο κοινό. Η επαγγελματική αναγνώριση σε όλα τα επίπεδα κερδίζεται. Δεν θεωρώ ότι κάποιος φτάνει κάπου και τελειώνει. Πρέπει να εξελίσσεσαι σαν άνθρωπος και να δουλεύεις συνεχώς”.
Όσο για το λόγο που δεν είναι με μπάντα αυτή τη φορά, λέει πως “η Ελλάδα δεν κάνει για μπάντες, γιατί όλοι νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα. Από την άλλη, είχα την ανάγκη να κάνω πράγματα μόνος μου. Να πάρω πάνω μου και την επιτυχία και την αποτυχία. Κι αποφάσισα να συμφιλιωθώ και με τους ανθρώπους που είχα χαθεί. Όπως συμφιλιώνεσαι με τον εαυτό σου και όσα συμβαίνουν μέσα σου, έτσι πρέπει να συμφιλιώνεσαι και με τους ανθρώπους. Και κάπως έτσι ξαναβρεθήκαμε με τον Τάκη. Πρέπει να δέχεσαι τους ανθρώπους, ακριβώς όπως είναι. Είχε περισσότερο να κάνει με τους δαίμονές μου που θέλω να ξορκίσω. Στη νέα μου αρχή, είχα ανάγκη από ανθρώπους που θα χαίρονται με τη χαρά μου. Όπως μετράω τους συνεργάτες και τους φίλους. Στα δύσκολα όλοι μπορούν να σου πουν μια κουβέντα. Είναι εύκολο, δεν κοστίζει..
Ήθελα να ξαναστήσουμε μουσικά κάτι με τον Τάκη, με υγιείς βάσεις κι όπου πάει. Και ως καλλιτέχνης και ως παραγωγός, γιατί βλέπουμε προς την ίδια κατεύθυνση”
Ήταν μια συζήτηση που δεν ήθελα να τελειώσει. Πιστεύω ότι είδατε όλοι στα λόγια του Μιχάλη, κομμάτια από τις δικές σας σκέψεις για τη μουσική, τους ανθρώπους, τη ζωή… Δεν έχει μόνο ταλέντο, είναι άνθρωπος της μουσικής και του αξίζει ένα υπέροχο μέλλον.
Τα λέμε τις Παρασκευές του Φεβρουαρίου στην Αρχιτεκτονική!
