“Η γυναίκα που κουβάλησε το θαύμα”
Γράφει ο Νίκος Μωραΐτης, στιχουργός
Ζηλεύω το γυναικείο λόγο, όπως ζηλεύουμε καθετί που δεν έχουμε και δεν θα γίνουμε ποτέ. Όσο κι αν σκάψω μέσα μου, δεν μπορώ ν’ αποφύγω το φύλο μου. Κακά τα ψέματα. Μπορώ να χτυπήσω δυνατά δύο νότες, αλλά η γυναίκα θα πατήσει τη δίεση ανάμεσα. Μπορώ να ρίξω γερά δύο χρώματα στον καμβά, αλλά η γυναίκα θα παίξει με τη λεπτή απόχρωση.
Και όταν λέω “γυναικείος λόγος”, δεν μιλάω για την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου. Εκείνη ήταν πιο άντρας κι από άντρα στη γραφή της. Για μένα, ο γυναικείος λόγος στο τραγούδι μας, αυτός ο ζηλευτός, είναι εκείνο το μυστικό πέρασμα που συντελέστηκε τη δεκαετία του ’80 από το υπαίθριο στο εσωτερικό ενός διαμερίσματος στο Παγκράτι ή την Κυψέλη. Κι ενώ οι στιχουργοί που το έκαναν το θαύμα, η Λίνα Νικολακοπούλου και η Μαριανίνα Κριεζή, χρειάζονταν ένα ηχείο -τον τραγουδιστή- για να το εναποθέσουν, μία άλλη γυναίκα κουβάλησε το θαύμα μόνη της, πάνω στη φωνή της. Έγραψε τη ραγισματιά και τη φόρεσε στο σώμα. Η Αφροδίτη Μάνου έγινε και δημιουργός και φορέας ενός νέου, ανείπωτου ως τότε, τραύματος.
“Βασιλιά της καρδιάς μου κι απ’ το τατουάζ μου εσύ με πονάς και με καις πιο πολύ”
Κι αν ο δίσκος λέγεται “Σαν Αφροδίτη”, εκείνη είναι Αφροδίτη. Όχι σαν. Καμία παρομοίωση. Καμία σύγκριση με κάτι άλλο. Αυθύπαρκτη. Αυτοφυής. Λουλούδι που έσκασε από την πλάκα ενός πεζοδρομίου, στη μέση του αστικού τοπίου του ’80.
Ο Νίκος Μωραΐτης είναι Έλληνας στιχουργός. Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στη Νομική Σχολή Αθηνών και έκανε μεταπτυχιακά στο Τμήμα Επικοινωνίας και Μ.Μ.Ε. του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου έλαβε την υποτροφία του Ιαπωνικού ιδρύματος Sasakaoua για τις επιδόσεις του. Εργάζεται ως δημοσιογράφος.
Η νύχτα ντύνεται… Αφροδίτη Μάνου
