Δημήτρης Μητροπάνος – Άχρηστη η γενιά του Πολυτεχνείου
Τη δεκαετία του 80 ανέβαινε η επιρροή της πρώτης έγχρωμης τηλεόρασης στον πληθυσμό ως penetration και ως time spending και μειωνόταν η αντίστοιχη του ελληνικού κινηματογράφου. Με την καθιέρωση της ιδιωτικής τηλεόρασης και της αναρχίας που ακολούθησε, όσο ανέβαινε η επιρροή της οθόνης ευτελιζόταν το τηλεοπτικό αποτέλεσμα. Η οθόνη με άθλιο πρόγραμμα μεγάλωσε 2 γενιές, ειδικά στην δεύτερη υποκατέστησε την Εκπαίδευση και την Ανάγνωση, στην λήψη και αντιληπτικότητα βασικών εννοιών… Το φτηνό και εύκολο ήταν το εκπεμπόμενο μήνυμα για το 70% του πληθυσμού.
Από την “Ελλάδα που αντιστέκεται” και την “Ελλάδα που επιμένει” βρεθήκαμε στο αποκορύφωμα του “ωχαδερφισμού” και της ακατάσχετης παροχολογίας από όλες τις κυβερνήσεις προς άγρα ψήφων από δαπανηρούς μηχανισμούς που υπέθαλπταν ή δημιούργησαν την διαφθορά σε Ασφαλιστικά Ταμεία, Πολεοδομίες, Νοσοκομεία, Εφορίες κλπ. Από την “Ελλάδα του Σεφέρη” η Γενιά του Πολυτεχνείου (ασχέτως ιδεολογικών προσήμων) μας οδήγησε στην “Ελλάδα του Σεφερλή”. Όσο η λογική της αντιπαροχής ευθύνεται για την ασχήμια των περισσοτέρων πολυκατοικιών και του αστικού περιβάλλοντος, άλλο τόσο το εκπεμπόμενο αισθητικό και νοηματοδοτικό περιεχόμενο του “βολέματος” και του “easy money” πέρασε από τις οθόνες στην διαπαιδαγώγηση(;) των σημερινών 45-60. Κατά μίαν έννοια, την δεκαετία του 80 μας κυβέρνησαν τύποι σαν τους ρόλους του Κώστα Βουτσά και του Ανδρέα Ντούζου στις ασπρόμαυρες ταινίες του Φίνου, μαζί με την Πασοκοποίηση τύπων σαν τον Γκρούεζα. Το πρόβλημα θυμίζω δεν ήταν ο Μαυρογιαλούρος, το κατ’ εξοχήν πρόβλημα ήταν οι περιβάλλοντες τους Μαυρογιαλούρους “παράγοντες”
