Ενότητα V
Ημουνα ξαπλωμενος βλεποντας τηλεοραση, οταν χτυπησε το τηλεφωνο και ο Λαρρυ μου μιλησε γρηγορα και κοφτα.
Λ “Παυλο ελα γρηγορα στο σπιτι γιατι σε μιση ωρα ερχονται για κατασχεση του πιανου…. μ ακους?” Π” ” του ειπα κοφτα χωρις να ρωτησω τιποτα και εκλεισα το τηλεφωνο.
Ο Λαρρυ εκεινη την εποχη εμενε με το Μπαχ και δεν ειχαν πληρωσει αρκετα ενοικια με αποτελεσμα ο ιδιοκτητης να προβει σε κατασχεση. Ομως το μονο που υπηρχε μεγαλης αξιας μεσα στο σπιτι ηταν το πιανο και επρεπε να το φυγαδευσουμε. Κινητοποιηθηκε ολη η ομαδα. Ο Γιωργος εφερε το φορτηγακι του αδελφου του και εμεις οι αλλοι πηγαμε αμεσως να το κουβαλησουμε. Ομως επρεπε να το κατεβασουμε εικοσι περιπου σκαλοπατια απο την εισοδο του σπιτιου μεχρι το σημειο που ηταν σταματημενο το αυτοκινητο. Κι αυτο γιατι το σπιτι ηταν στο υψος των Αναφιωτικων οπου δεν υπηρχε δρομος για αυτοκινητα.
Καθως κατεβαζαμε το πιανο απο τα σκαλοπατια ενα τεραστιο βαρος αισθανθηκα στα χερια μου. Π” κρατατε ρεεε!!! Δεν μπορω αλλο θα μου φυγει..”φωναξα απελπισμενα Λ”αφηστε το κατω!! Αφηστε το κατω!!…με προσοχη…” φωναξε ο Λαρρυ Σιγα σιγα το ακουμπησαμε κατω και κρατωντας το για να μη κατρακυλησει στα σκαλοπατια, ειδα οτι ολοι με ειχαν αφησει απο τη κατω πλευρα των σκαλοπατιων να το κουβαλαω μονος μου και αυτοι απο τη πανω πλευρα να το κρατανε σε ισορροπια.
Π”καλα ρε.. μαλακες εισαστε !” φωναξα Λ” αντε ολοι μαζι απο κατω και ενας δυο τη πανω πλευρα….για μπουλντοζα τον περασατε το Παυλο?” ειπε γελωντας Τελικα το πιανο φυγαδευτηκε και μαζι και εμεις. Ουτε που μας ξαναειδαν ποτε.
Ολες αυτες οι καταστασεις (που ηταν αρκετες) συνοδευοντουσαν παντα με ατελειωτα γελια . Για παραδειγμα θυμαμαι οταν ο Γιωργος μας εκανε προταση μια μερα να αναλαβουμε ολοι μια μετακομιση που ειχε παρει εργολαβεια αυτος, και τα λεφτα θα ηταν καλα, οπως μας εγγυηθηκε! Εμεις πιο πολυ για το γελιο αλλα και για τα λεφτα δεχτηκαμε κι ετσι ξαφνικα βρεθηκαμε στο σπιτι των ανθρωπων που περιμεναν επαγγελματιες οπως τους ειχε υποσχεθει ο Γιωργος. Με σοβαρο υφος (στην αρχη) ξεκινησαμε το κουβαλημα ακολουθωντας τις οδηγιες του εργολαβου. Ετσι τον φωναζαμε προσπαθωντας να κρατησουμε τα γελια μας. Το προβλημα ομως ηταν οτι το διαμερισμα βρισκοταν στον ογδοο οροφο μιας πολυκατοικιας και ο ανελκυστηρας χωρουσε ενα ατομο κι αυτο με το ζορι. Πως θα κατεβαζαμε τα ηλεκτρικα ειδη? Τα χαλια? Τις γλαστρες και ολα τα νοικοκυρια ενος διαμερισματος?
Οταν ειδα τα χαλια τυλιγμενα μου ηρθε μια καλη ιδεα. Να τα πεταμε ενα ενα απο το μπαλκονι και ενας να ειναι κατω να τα φυλαει μεχρι να παμε να τα φορτωσουμε. Ολοι δεχτηκαν αμεσως. Ετσι αφου τα ριξαμε κατεβηκαμε για το φωρτωμα. Ομως η εκπληξη ηταν μεγαλη. Τα χαλια απο τη πτωση και τη προσκρουση μετα απο οκτω ολοκληρους οροφους ειχαν ανοιξει ολα στα δυο.
“καταστροφη!!!!” ειπε ο Γιωργος σιγα “τι κανουμε τωρα?..” μονολογησα τρομαγμενος ” βαλτε τα σιγα σιγα στο φορτηγακι πριν τα δουν και συνεχιζουμε” προσθεσε ο Γιωργος. Π” και οταν τα ανοιξουν τι γινεται?” τον ρωτησα Γ” εμεις θα τ αφησουμε τυλιγμενα στο καινουργιο σπιτι και μετα θα τη κοπανησουμε” ειπε ακομα πιο σιγα αυτη τη φορα.
Ετσι τα τυλιξαμε παλι και με προσοχη τα φορτωσαμε στο αυτοκινητο.
Η μετακομιση ομως δεν ειχε τελειωσει ακομα!!
Και φυσικα εμεις συνεχισαμε τις γκαφες, αυτη τη φορα πιο μεγαλες.
Επρεπε να κατεβασουμε το ψυγειο απο τα σκαλοπατια. Και τι ψυγειο. Τερας! Απο πανω εγω κρατουσα την ισορροπια και απο κατω ο Γιωργος με τον Κομνο ( φιλος μας απο το Πτελεο), προσπαθουσαμε να το ισορροπησουμε, οταν απο τα πολλα γελια, οι κατω δεν αντεξαν και αφησαν το ψυγειο στη τυχη του. Αυτο φευγοντας με μεγαλη ταχυτητα και μετρωντας τα σκαλοπατια ενα ενα, σαν βομβα ετοιμη να εκραγει, μετα απο αρκετα μπαμ μπουμ κατεληξε να κατεβει εναν οροφο μονο του. Ειχε σχεδον διαλυθει. Η πορτα της καταψυξης ειχε ξεκολλησει απο το κυριως σωμα και συνεχισε τη πτωση της και στο παρακατω οροφο. Ο θορυβος ηταν τεραστιος! Ανθρωποι βγηκαν απο τα διαμερισματα τους κοιτωντας με απορια.
” αυτο.. ονομαζεται…. το φαινομενο της βαρυτητας…” ειπε ο Κομνος με υφος ειδικου! Τα γελια τωρα ηταν ακομα πιο πολλα και δακρυα ειχαν αρχισει να τρεχουν απο τα ματια μας. Η νοικοκυρα ακουγοντας οτι κατι περιεργο ειχε συμβει ηρθε να δει και βλεποντας εμας να εχουμε λυθει στα γελια και το ψυγειο σχεδον κατεστραμμενο, αρχισε να φωναζει σε βοηθεια και να βρισκεται σε κατασταση αλοφροσυνης. Και με το δικιο της φυσικα. Εμεις ημασταν σε αμοκ νευρικου γελιου και κρατωντας το στομαχι μας σιγα σιγα κατεβηκαμε κατω και φυγαμε οπως οπως.
Ο Γιωργος ομως ειχε δυσκολη συνεχεια γιατι η γυναικα ηταν γνωστη του μπαμπα του και ετσι για λιγο διαστημα εφυγε απο το σπιτι του και εμενε μαζι μας. Μονο οταν του υποσχεθηκε η μητερα του οτι ο μπαμπας ηταν πια ηρεμος, επεστρεψε πισω.
Με το Γιωργο ειχαμε το ιδιο παθος (σε βαθμο μανιας) με τις μηχανες. Οι εκτος Τερμιτων παρεες μας ηταν ολοι με μηχανες και τακτικα οργανωναμε εκδρομες αφηνοντας πισω ολες μας τις σκοτουρες και τα προβληματα.
Αυτο και το μπιλλιαρδο ηταν οτι με ειχε γοητευσει πιο πολυ απ ολες μου τις ασχολιες, εκτος φυσικα απο τους Τερμιτες.
Ετσι λοιπον οποια συναυλια καναμε, εγω πηγαινα με τη μηχανη ανεξαρτητως καιρου και αν ο καιρος ηταν καλος ολο και ενας Τερμιτης μου ζηταγε να τον παρω μαζι μου. Οταν ομως εβρεχε, καναν τις παπιες! Ολοι στο αυτοκινητο και εγω μονος μου. Και δικαιολογημενα φυσικα. Θυμαμαι ειχαμε να κανουμε μια εμφανιση στη Θεσσαλονικη, οταν ο Μπαχ μου ζητησε να τον παρω μαζι μου. Ετσι ξεκινησαμε εμεις στη μηχανη και οι αλλοι μαζι με τα οργανα στο αυτοκινητο του Φιλλιπα. Ο Μπαχ με εσφιγγε απο πισω γουσταροντας πολυ τη ταχυτητα, αλλα καπου καπου φοβοταν αρκετα και μου ζηταγε να σταματησω δηθεν για να παει τουαλετα. Εγω γελαγα απο μεσα μου, αλλα τον καταλαβαινα γιατι οι ταχυτητες ηταν μεγαλες και οταν καποιος δεν τις εχει συνηθισει δεν μπορει να τις αντεξει για πολλη ωρα. Οι αλλοι ειχαν ξεκινησει μιαμιση ωρα νωριτερα, οταν τους συναντησαμε στα Τεμπη. Εκει καναμε παντα σταση για πλαταροσουπα και για καφεδακι. Αφου λοιπον ξεκουραστηκαμε και ειμασταν ετοιμοι να φυγουμε, δεν βρισκαμε πουθενα το Μπαχ.
” στη τουαλετα θα ειναι…” ειπε ο Φιλλιπας. Λ”ας ετοιμαζομαστε εμεις και θα ερθει…” Αφου περασαν πεντε δεκα λεπτα ακομα και δεν ειχε εμφανιστει, ανυσηχισαμε μηπως επαθε τιποτα. Ψαξαμε ολο το μαγαζι, στις τουαλετες, εξω, μεσα, πουθενα ομως. Εκεινη τη στιγμη ηρθε ενας σερβιτοτος προς το μερος μας και μας ρωτησε. ” τι ψαχνετε ρε παιδια?” “εναν απο τη παρεα μας, αλλα δεν τον βρισκουμε πουθενα..” του ειπα. “ποιον..! αυτον με τα κοκκινα μαλια και τη καραφλα?” μας ρωτησε. “ναι. Μηπως τον ειδες?v ειπε ο Λαρρυ. “αυτον που μοιαζει με το Μποζο?!” ξαναειπε ο σερβιτορος γελωντας. “ναι αυτον,,v ειπε ο Φιλλιπας ενοχλημενος που αποκαλεσε ετσι τον αδελφο του. “τον ειδα να πηγαινει προς τα διοδια..αλλα δεν ειδα να γυρναει πισω> προσθεσε “καλα..ευχαριστω..v ειπα μικρη σιγη και μολις λιγο απομακρυνθηκε απο μας,ακουστηκε σιγα η φωνη του Φιλλιπα. “αντε μη σου γαμησω τιποτα τωρα…. κολογκαρσονο!!”
Με διαθεση γελιου αλλα και αγωνιας μαζι, πηγαμε ακριβως απεναντι απο το εστιατοριο, εκει που ηταν τα διοδεια και ρωτησαμε εναν υπαλληλο μηπως ειδε το φιλο μας με τη καραφλα και τα κοκκινα μαλλια. Η απαντηση ηταν εκπληκτικη.
Μας ειπε οτι τον ειδε να φευγει με ωτοστοπ πριν απο μιση ωρα περιπου. Ολοι μας μειναμε αφωνοι να κοιτιομαστε και τοτε αρχισαν παλι τα ατελειωτα γελια, αλλα μεσα μας ειχε μεινει η απορεια. Πως μπορει να γινει αυτο!! Μα τελικα τοση τρελλα κουβαλουσε ο Μπαχ, η ηταν τοσο εκκεντρικος? “αα!!…αυτο δεν ειναι τιποτα..” ειπε ο Φιλλιπας και συνεχισε, “μια φορα επαιζε στο Κυτταρο με το Γερμανο και στη μεση της σεζον τους αφησε στα κρυα του λουτρου και εφυγε..! χαχαχαχα> “και γιατι εφυγε?” ρωτησε ο Λαρρυ. “μηπως ηξερε και ο ιδιος γιατι? Χαχαχα” απαντησε Τωρα τα γελια ηταν πολλα και οι υπαλληλοι των διοδιων μας κοιτουσαν περιεργα και υποτιμητικα. Βλεπεις η εμφανιση μας εφευγε απο το κατεστημενο και τη ρουτινα των εργαζομενων ανθρωπων! Φτασαμε τελικα στη Θεσσαλονικη και πηγαμε απευθειας στο ξενοδοχειο για να αφησουμε τα πραγματα μας. Εκει ο Μπαχ σαν να μη τρεχει τιποτα μας εξηγησε που ειναι τα δωματια μας, αλλα ποτε δεν μας εξηγησε γιατι ειχε φυγει.
Η συναυλια ηταν στο Θεατρο Κηπου( καλοκαιρινος χωρος), στις εννια το βραδυ και επρεπε να παμε αρκετα νωριτερα για το καθιερωμενο τεστ ηχου.
Οταν φτασαμε στο Θεατρο ο οργανωτης ηταν αρκετα ανησυχος, γιατι οπως μας ειπε την προηγουμενη εβδομαδα ειχε εκει συναυλια ο Σιδηροπουλος και οι Πανκ εκαναν αρκετα προβληματα πετοντας μπουκαλια μπυρας στο παλκο, με αποτελεσμα να σταματησει η συναυλια. “αυτο ειναι προβλημα..” μονολογησε ο Λαρρυ. Καναμε οτι ειχαμε να κανουμε για τον ηχο και πηγαμε καπου για φαγητο, περιμενοντας την ωρα της συναυλιας με αρκετο στρες για το τι εμελε να συμβει. “καλα…ειναι δυνατον αυτοι να ειναι πιο αγριοι απο εμας?..ειναι δυνατον!!” ειπα αγριεμενος “οχι, αλλα ειναι ποιο πολλοι!…Καταλαβες τωρα?” απαντησε εκνευρισμενος ο Λαρρυ. Σκεφτομουνα αρκετη ωρα για τη λυση και στο τελος αποφασισα τι επρεπε να κανω. Ετσι με αυτοπεποιθηση και αγριαδα ζωγραφισμενη στο προσωπο μου, ειπα. “αστο πανω μου Λαρρυ το θεμα και ολα θα πανε καλαv “δηλαδη και τι θα κανεις ρε μαγκα?..για πες μας και μας!!” ρωτησε ειρωνικα ο Λαρρυ. “οταν θα ερθει αυτη η ωρα, θα δεις…Εγω δεν μασαω απο τετοια!” του απαντησα θυμωμενα. Δεν ανταλλαξαμε κουβεντα για πολλη ωρα και η ωρα της κρισης πλησιαζε.
Ο κοσμος ειχε γεμισει το Θεατρο και πολλοι πανκ ηταν ορθιοι μπροστα ακριβως κατω απο το παλκο. Θα μπορουσαν ευκολα ακομα και πανω να ανεβουν, γιατι υπηρχε μια ραμπα που ενωνε το κατω χωρο με το δικο μας.
Η ιδεα μου ειχε μπει απο πολυ νωρις, οταν ακομα καναμε τις τελικες προβες για τον ηχο. Ημουνα λοιπον ετοιμος για δραση απο τη πρωτη κιολας στιγμη. Μια μουσικη απο Μπρους Σπριξτιν επαιζε σε μεγαλη ενταση απο τα τεραστια ηχεια δεξια και αριστερα των θεατων και ολα εδειχναν οτι η ατμοσφαιρα ηταν τεταμενη και ετοιμη να εκραγει. Στα καμαρινια εμεις καναμε το τελευταιο κουρντισμα στις κιθαρες και ο οργανωτης μας ειπε οτι σε τρια λεπτα βγαινουμε. Δωσαμε τις κιθαρες να τις ακουμπησουν στα ειδικα σταντ στη σκηνη και ειμασταν ετοιμοι.
“της πουτανας γινεται κατω…αντε να δουμε πως θα βγει το βραδυ!” ειπε ο Λαρρυ σβηνοντας το τελευταιο τσιγαρο πριν την εξοδο. “ανεβειτε εσεις και εγω ερχομαι..” του απαντησα κατευθυνομενος προς την εξοδο που οδηγουσε στη πισω πλευρα του Θεατρου και οχι προς τη σκηνη. “που πας ρε τρελλεθηκες? Σε ενα λεπτο βγαινουμε!” μου φωναξε ο Λαρρυ νομιζοντας οτι αστειευομαι. “ανεβειται και ερχομαι. Μην ανησιχεις” του απαντησα με μια ηρεμια που του εδειχνε οτι ξερω ακριβως τι παω να κανω και εφυγα απο τη πισω πορτα. Ο συνχρονισμος ηταν τελειος!
Τη στιγμη που οι Τερμιτες βγαιναν στη σκηνη, εγω εμπαινα απο τη εισοδο πανω στη μηχανη με τα φωτα αναμμενα παραμεριζοντας αρκετο κοσμο και με ενα διαπεραστικο μουγκρισμα απο τη χειροποιητη (4 σε μια) εξατμηση της μηχανης. Αλλοι προσπαθουσαν να προφυλαχτουν μην τους χτυπησω, αλλοι μεναν ακινητοι κοκκαλομενοι απο το φοβο και αλλοι σπρωχναν ο ενας τον αλλον για να βγουν εξω. Επικρατουσε ενα χαος οπως ακριβως την ωρα του σεισμου που ολοι προσπαθουν να βγουν εξω απ οπου ναναι και οπως ναναι. Και ενω ολοι ειχαν μεινει αφωνοι χωρις να καταλαβουν ακριβως τι γινεται, οδηγησα με “παντες>” τη μηχανη στη ραμπα ανεβαινοντας στο παλκο. Χαος, φωνες χειροκροτηματα και οι πανκ ειχαν τρελαθει! Εκει την ακουμπησα στο πλαινο σταντ και με μια γκαζια την εσβυσα. Αρπαζα τη κιθαρα και ξεκινησαμε ενα ξεφρενο ρυθμο του ομονοιμου τραγουδιου μας
” ΤΕΡΜΙΤΕΣ. ΤΕΡΜΙΤΕΣ ΠΟΥ ΑΦΗΣΑΝ ΜΟΝΟ ΜΥΤΕΣ……”Τα ματια του Λαυρεντη και του Αντωνη εβγαζαν φωτιες.Πιστευω οτι αν καποιος τους ελεγε την παραμικρη κουβεντα εκεινη τη στιγμη ισως και…κι εγω δεν ξερω τι θα γινοταν…!
Ο κοσμος βρισκοταν σε τρομερο κεφι και οι πανκ ειχαν γινει φανατικοι μας φιλοι. Ηθελαν να ανεβουν στη σκηνη να μας αγκαλιασουν αλλα οι λιγοστοι security της συναυλιας τους εμποδιζαν κι ετσι τα εβαλαν μαζι τους.
Ο Λαρρυ την εχει καταβρει και τραγουδουσε εκπληκτικα. Ο Αντωνης επαιζε τα σολο της ζωης του. Ο Φιλλιπας στα τυμπανα σαν να βρισκεται στο Γουντστοκ και ο Μπαχ τα εδινε ολα. Ειχε σχεδον τελειωσει η συναυλια, ακομα τρια τραγουδια θα λεγαμε, οταν καποιοι απο τους πανκ μας ζητησαν να ανεβουν στη σκηνη και να παιξουν ενα δυο τραγουδια με τα δικα μας οργανα. Τους αφησαμε να ανεβουν προειδοποιοντας τους να μη κανουν καμμια ζημια στα οργανα γιατι ηταν αρκετα ακριβα. Εμεις τωρα απο κατω και αυτοι στη σκηνη, αρχισαν ενα μονοτονο ρυθμο, αγριο και εκωφαντικο! Ξαφνικα ο τραγουδιστης αρχησε το τραγουδι….
” ΓΑΜΩ – ΓΑΜΩ- ΓΑΜΩ ΤΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ…..”
Απο κατω οι δικοι τους ειχαν πια ξεφυγει απο τα λογικα τους και ο ενας βαραγε τον αλλο, μετα τον φιλαγε και διαφορα τετοια παλαβα.
“αυτοι ειναι ποιο τρελλοι κι απο μας!” φωναξε ο Αντωνης κατω απο τη πιεση του ηχειου που ηταν ακριβως διπλα μας.
Ξαφνικα ομως ενας απο τους δυο πανκ κιθαριστες εκανε μια κινηση που μας παγωσε. Σηκωσε ψηλα τη κιθαρα με διαθεση και κινηση που εδειχνε οτι ηθελε να τη σπασει. Και φυσικα καθολου δεν περιμενα να δω αμα το ενοουσε, αλλα με ενα σαλτο βρεθηκα αναμεσα τους και αφου τους επιασα και τους δυο απο το λαιμο, τους χτυπαγα μεταξυ τους οπως ο Οβελιξ τους Ρωμαιους. Το περιεργο ηταν οτι οι αλλοι πανκ μου φωναζαν να τους βαρεσω ποιο πολυ. Τι περιεργα παιδια, σκεφτηκα.
Η συναυλια ειχε τελειωσει και το Θεατρο εμοιαζε να θελει ανακαινηση.
Η επομενη μερα μας βρηκε στο δρομο της επιστροφης, εμενα μονο μου στη μηχανη και τους αλλους στο αυτοκινητο.
