Μάνος Αγγελάκης & The Band: Goldfish Memory
Η παρουσίαση του EP Golfish Memory του Μάνου Αγγελάκη & The Band έγινε πριν λίγες μέρες στο… soldout Six Dogs.
Ο κόσμος είχε μαζευτεί από νωρίς και όλοι περιμέναμε να ξεκινήσει το live. Λίγο μετά τις 10, όλα ήταν έτοιμα κι ανέβηκαν στη σκηνή ο Μάνος Αγγελάκης με τη μπάντα του. Ακούστηκαν τραγούδια τόσο από το EP Goldfish Memory και παλιότερα κομμάτια του όπως το “ka-BOOM”, όσο και από τις επιρροές του. Η setlist ήταν φτιαγμένη όπως «έπρεπε», για να σε βάλει σου δώσει την αίσθηση ότι ακούς κάτι καινούριο, να κλιμακώσει τη διάθεσή σου με γνώριμους ήχους και στο τέλος να σου αφήσει την αίσθηση της αναμονής για το επόμενο live.
Το “Goldfish Memory” είναι μια πολύ προσεγμένη δουλειά. Με rock’n’roll, blues και country πατήματα, δίνει την αίσθηση ότι είναι φτιαγμένο από ανθρώπους που ξέρουν και θέλουν να φτιάξουν ωραία μουσική. Είναι ευχάριστο, με σωστή παραγωγή, χωρίς ξεσπάσματα και «εκρήξεις ταλέντου» που θα σε εντυπωσιάσουν. Κι αυτό είναι το σημαντικό. Γιατί με τον τρόπο αυτό, προσέχεις εξίσου κάθε τραγούδι και καταλαβαίνεις για ποιο λόγο βρίσκεται στο δίσκο. Η αίσθηση που σου δίνει είναι ότι έχει μια «εφηβική αθωότητα» και μια ωριμότητα ταυτόχρονα. Στα plus η πολύ καλή σχέση του Μάνου με την αγγλική γλώσσα, που φαίνεται τόσο στους στίχους, όσο και στην προφορά. Με λίγα λόγια, μια δουλειά φτιαγμένη με αγάπη για τη μουσική, που αξίζει να ακουστεί.
Φωτογραφίες: PetrosNikolintais*
Δεν είναι λίγες οι φορές που ενώ έχεις ακούσει μια δουλειά και σου αρέσει, στο live απογοητεύεσαι. Σίγουρα αυτή, δεν ήταν μία από τις φορές αυτές. Τα κομμάτια του “Goldfish Memory” απογειώθηκαν στο live. Δεν ήταν τόσο χαλαρά. Ένιωθες την ηλεκτρική, τα πλήκτρα, το μπάσο, τα drums. Όλα. Ακόμα και η φωνή του Μάνου, είχε περισσότερο ενθουσιασμό. Αγχωμένο τον περίμενα, αγχωμένος δε φάνηκε. Αυτό που φάνηκε ήταν η μουσική παιδεία του. Συνδύασε τον ήχο του, με αυτόν των Rolling Stones (Miss You), Nick Cave (Red Right Hand), Muddy Waters (Got My Mojo Workin’), Son House (Grinnin’ In Your Face) και βέβαια του Θεού Johnny Cash (Folsom Prison Blues). Ειδικά για τον τελευταίο ένα τεράστιο «ευχαριστώ» για τον τρόπο που, όπως είπε κι ο ίδιος ο Μάνος, προσπάθησε να αφηγηθεί το τραγούδι και μάλιστα μόνος του στη σκηνή. Είναι δύσκολο και επικίνδυνο παιχνίδι να «πειράζεις» του μύθους, αλλά το κατάφερε μια χαρά. Κρατάω την πανέμορφη εκτέλεση του “Make It Wit Chu” των Queens Of The Stone Age και τις τέλειες «ψεύτικες» του Γιάννη Γαργαλάκου! Από τα κομμάτια του δίσκου, αυτό που με ενθουσίασε περισσότερο στο live ήταν το “Just A Man’s Blues”. Κι ήταν τέτοια η έντασή του που δεν άφησε κανέναν στο μαγαζί ασυγκίνητο! Ένα πράγμα μόνο θα ήθελα σε μικρότερο βαθμό στο επόμενο live της μπάντας: την ομιλία ανάμεσα στα τραγούδια. Αλλά αυτό είναι το πιο εύκολο να γίνει, γιατί το μουσικό «πακέτο» ήδη υπάρχει.
Άφησα για το τέλος την οικογένεια της Bashment Records, που στηρίζει έμπρακτα κάθε άνθρωπο που της εμπιστεύεται τη μουσική του και βγάζουν μαζί το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Ακούστε το “Goldfish Memory” και στο επόμενο live να είστε εκεί, γιατί τα όμορφα μόλις άρχισαν…
